25-04-3
Demonstratie
Vrijdag 11 april ging ik naar de manifestatie in Den Haag. Het was vermoeiend maar geslaagd! Het was een demonstratie tegen pesticiden, mede georganiseerd door de Parkinson vereniging.
Ik had lang geaarzeld of ik zou gaan. Zou ik het wel aankunnen? ‘s Ochtends was er ook een open dag van de gym, een paar vriendinnen zouden komen, dus ik kon niet wegblijven, vond ik.
Maar met het nieuwe medicijnschema (blog 25-03-4) had ik meer energie. Ik waagde het erop.
Ik ging er samen met een paar andere parki’s heen.
We waren veel te vroeg in Den Haag, het was gezellig en we genoten, zittend op een bankje, van de zon. De voorlichtingskraam van onze vereniging verdiende natuurlijk een bezoekje. “Dag Ria!” Heee? Ik kende die mevrouw niet, en zij mij wel? Dat moest Renette zijn, die mijn blogs op het Parkinsonforum plaatst. Ik had goed geraden 😃 Leuk om elkaar life te zien!
Parade van Verlies
Het spandoek van “de parade van verlies” trok veel bekijks. Er liepen vrijwilligers rond met een kaartje waar een QR code op stond. Daarmee kon je de pdf downloaden. Waar een veel mooiere foto van het spandoek opstaat dan ik zelf maakte. Je kon ook veel lezen over het uitsterven van 1 miljoen (!!) soorten planten en dieren! Dat is veel!!! Volgens deskundigen gaat het nergens ter wereld zo slecht met de biodiversiteit als hier in Nederland. Lees de rest van de informatie maar in de bijgevoegde pdf
Om 13 uur begonnen de toespraken en klonk een mooi lied. Daarna gingen we 1,9 km lopen. Je kon ook voor een kortere route kiezen (1,1 km). Er was veel politie aanwezig, om automobilisten en ander verkeer tegen de houden op de plekken waar we langs liepen. Ook de trams moesten wachten tot we voorbij waren. Intussen kreeg ik moeite met het wel erg trage tempo. Ik begon wat te wankelen. “Raar lopen valt hier niet op” dacht ik nog, want er waren meer Parki’s. Ook milieu-activisten, grootmoeders-voor-een-betere-wereld, partij voor de dieren en de SP liepen mee.
Voor het eerst met de rollator
Leony zag me wankelen en bood me haar rollator aan. En jij dan? Ze redde het wel, zei ze. De rollator was vooral mee voor het dragen van de bagage. Later kreeg ze een steuntje van haar partner die ook mee was. Dus liep ik de laatste km achter een rollator! Het was wel een uitkomst!
Gelukkig had ik al wat kiekjes gemaakt, want met een rollator heb je wel twee handen nodig!
Eenmaal terug op onze startplek zaten we nog even op een bankje. Daarna gingen we rustig terug . Er waren nog meer toespraken, maar ik was moe en ‘vol’. De anderen liepen met mij mee terug naar het Centraal station. Samen uit, samen thuis! In Leiden namen we afscheid. Ik was blij dat ik geweest was!