Al maanden hoor ik dat ik teveel doe. Na het overlijden van Dries zorgden al die activiteiten voor veel welkome afleiding. Vorig jaar al begon ik minder vakantieweekjes te plannen. Maar ik schrok toen ik met een vriendin wilde afspreken en uitkwam op twee maanden later! Haar lange weekend zat er tussen en mijn vakantie, en haar vaste activiteiten, maar toch... Uiteindelijk hadden we toch een afspraak binnen twee weken.
Na een pittige wandeling op 23 maart duurde het bijna een week, voor ik weer goed hersteld was.
Na afloop van een vergadering op 3 april kwam voorzitter en vriendin naar me toe. “Ria, zullen we een keer samen naar je agenda kijken? Time management?” Die vraag gaf me het laatste zetje om nu echt actie te ondernemen.
Thuis bekeek ik nog eens mijn lijstje met vrijwilligerswerk. Wat zou ik kwijt willen? Het bestuur van volksdansen . Waarom koos ik daar voor? Omdat de vergaderingen ‘ s avonds zijn. Eigenlijk overwoog ik ook te stoppen met volksdansen. Want na anderhalf uur les en een half uur naar huis fietsen slaap ik slecht. Maar meestal zorg ik voor het openen van de zaal en ben dan dus ‘verplicht’ om te komen.
Dinsdag schreef ik een mail naar de voorzitter, de tranen liepen over mijn wangen. ‘s Avonds belde ze me op. Ze vond het erg jammer, maar begreep het wel. Woensdagavond vertelde ik het de andere bestuursleden, tijdens de vergadering.
Ik besloot tot 3 september te blijven, zodat ik kan helpen met organiseren van de instuif op 2 september. De volgende bestuursvergadering woon ik bij via Teams. Het openen van de zaal zal beter verdeeld worden, zodat ik niet meer ‘verplicht’ ben om te komen.

Ook het begeleiden van scootmobieltochten zei ik op, per eind van het seizoen. Ik had me ooit aangemeld als reserve, maar was door de voorzitter inmiddels op de vaste lijst gezet, en werd ook bij de vergaderingen verwacht.

Het opzeggen van deze ‘taken’ voelde eerst als falen. Een paar dagen later zag ik het al als een zelfoverwinning.