Het is al eind maart. Tot nu toe had ik deze maand geen inspiratie voor een blog.

De afgelopen weken heb ik weer redelijk fijn kunnen lopen, maar na een km of 8 á 9 is de accu eigenlijk wel leeg.

Het komt ook vaker voor, dat mijn levodopa-bloedspiegel een uur voor het eerstvolgend inname-tijdstip op nul staat (voor mijn gevoel), dan is het van het ene op het andere moment zeulen in plaats van lopen. Dat noemen ze  “off” …

Zondag 24 maart had ik een vroege bel-afspraak met mijn zus, het zou ‘de hele dag’ regenen, maar om hals acht ‘s ochtends was het droog. Schoenen aan en lopen dus. Om acht uur werd het lopen moeizaam, gelukkig was ik al op de terugweg. Thuis schoenen uit, en op het moment dat ik mijn pillen wilde innemen (om 8h20 in plaats van 9 uur) belde mijn zus. 

Gezellig gekletst, en na het gesprek, om 8h45,  de medicijnen ingenomen (want én pillen innemen én een telefoongesprek voeren is lastig… voor een Parki).

Om negen uur een paar boodschappen gehaald. Bonuskaart scannen ging niet meteen goed. (Dat hoort erbij, als je off bent). De rest van de dag verliep prima. Diverse computerklusjes gedaan, geen probleem meer met de ‘bovenkamer’.

Maandag 25 maart

 Ik was lopend naar de afspraak met Parki-lotgenoten gegaan. Na bijpraten, koffie en een tosti ging ik terug. Via een winkel waar ik iets kon ‘scoren’, langs de singel en door een park terug. Heerlijk voorjaarsweer. Waarom dan zo moe? Het lopen werd weer zeulen… Off! Om twee uur was ik thuis, direct de medicatie van 15 uur ‘ingelijfd’, een uur te vroeg weer. En rustig gezeten en gelegen, wat  gedronken…. Ik ben geen ezel, grinnikte ik bij mezelf, want die stoot zich in het gemeen, GEEN twee keer aan dezelfde steen…

Ik heb altijd medicijnen bij me, en de madopar slik ik desnoods zonder water weg. Maar met de grote entacapone pillen lukt me dat niet. Kortom, ik moet er beter rekening mee houden, dat de pillen echt geen zes uur meer werken… en ik moet water meenemen! Als ik vroeg start of langer onderweg ben denk ik  er wel aan, meestal, maar nu een paar keer niet.

Had het misschien ook te maken met 23 maart? Drie jaar geleden stierf mijn echtgenoot en grote liefde. Ik kreeg lieve telefoontjes, lieve kaartjes (o.a. de foto-met-spreuk die bij dit blog is gevoegd), veel appjes. Ik had bezoek. Maar de tranen kwamen toch ook… 

Ook dat hoort bij Parki – sneller emotioneel…

De weken ervoor dacht ik ook vaker terug aan zijn ziekbed, dat gaat vanzelf,  en die herinneringen kan ik niet tegenhouden.

Straks op 31 maart herdenk ik zijn verjaardag en zijn uitvaart. Mijn leven gaat door. Ik probeer de zon achter de wolken te blijven zien, maar dat valt niet altijd mee.