Voor mij was het heel verhelderend dat anderen ook bek-af waren na een vergadering van 2,5 uur. Hoezo ligt het alleen aan Parki dat ik een vergadering van 4 uur niet meer aankan?

Een van de deelnemers, voorzitter van twee besturen, vond dat vergaderingen max 2,5 uur moeten duren. Ja, dat is wel ideaal, maar met een landelijke vereniging waar de bestuursleden uit het hele land komen is dat natuurlijk wel erg onpraktisch!

De lange vergaderingen loste ik eerst op door eerder weg te gaan, de laatste keer volgde ik het overleg online. Tijdens de lunch (dan wordt meestal doorvergaderd) ging ik rustig buiten beeld mijn boterham opeten. Daarna kon ik zowaar weer een uurtje meedoen. Ik ben assistent van het bestuur, geen bestuurslid, dus ik kan ook makkelijker gemist worden. De aantekeningen van het overleg stuur ik nu op door er een foto van te maken 😀 De secretaris gebruikt mijn aantekeningen om zijn notulen aan te vullen. Hij is veel meer betrokken bij het overleg en vergeet daardoor soms iets op te schrijven.

Ook bij een intensief bezoek ben ik na 1,5 a 2 uur luisteren en meedenken  ‘op’. Tjonge. Dat hoort niet perse bij Parki, dat hebben de anderen ook!  Sinds ik het herken, geef ik het aan: “Stop. Nu ben ik moe!”

Mijn gesprekspartner houdt daar rekening mee. Ik geef  het nu ook vaak van tevoren al aan. Ach en na 1 of 2 keer weet ze het ook gewoon.

En ik maak zo’n afspraak niet meer na bijvoorbeeld een wandeling. Want dan ben ik ook te moe om goed te luisteren 😊