Op 2 april 2022, na een bestuursvergadering van de Nivon, miste ik de onderste traptree en lag languit op de grond, bovenop mijn rechter arm. Volgens een collega was de onderste tree ‘optisch’ bedrog, later zag ik dat de tree in de zelfde kleur geverfd was, als de vloer. Maar wat ook de oorzaak was… ik moest weer overeind. Toen iemand mij aan mijn rechter arm overeind wilde trekken zei ik heel hard “AU”, ik werd in mijn jas geholpen, iemand haalde mijn fietssleuteltje uit mijn rechter zak en een ander trok de fiets uit het rek, omdat mij dat niet lukte met één hand.

Ik liep met de fiets aan de (linker) hand naar huis, prutste het rijwiel in de berging en belde de huisarts. “Als je hier uiterlijk kwart voor vijf bent, val je nog in de dagdienst.”, adviseerde de doktersassistente. Mijn buurman bracht me naar de huisarts, zij constateerde dat er geen sleutelbeen gebroken was, maar verwachtte wel een gebroken bovenarm. Om één minuut voor vijf loodste zij me de wachtkamer van de Eerste Hulp binnen. De ingang daarvan is bij de huisarts om de hoek.

Na heel lang wachten werd er een foto gemaakt, de laborant mocht natuurlijk niets zeggen, maar beaamde wel dat de arm gebroken was. Toen kon ik vast wat dingen gaan regelen en afspraken afzeggen. En bedenken hoe ik dit probleem moest gaan aanpakken, want toen ik mijn pols brak leefde Dries nog. Ik voelde me wanhopig.

Om negen uur had de arts me gezien (sling om je arm, rechtop zittend slapen, arm laten HANGEN) en had ik van de verpleegkundige een sling gekregen (te kort, later bestelde ik op advies van de fysiotherapeut een langere).

Mijn buurvrouw haalde me op en bracht me thuis, gaf me een ook een flinke schaal soep, want eten krijg je niet op de SEH (Spoedeisende Hulp). Voortaan probeer ik wat te eten voor ik naar de Eerste hulp ga!

Ik heb het ‘overleefd’, met hulp van kennissen en vrienden en van de thuiszorg. Ik heb na afloop drie pagina’s met tips geschreven, voor andere breke-armen en voor het geval ik zelf weer wat breek. Altijd praktisch niet waar? Ik noemde het bestandje Plots eenhandig, en stuurde het naar iedereen die er om vroeg. Dankzij dit bestandje werd ik vrijwilliger bij Scouters en later zou ik er een uitgebreider verhaal van maken. 

Waar ik heel opgelucht over was: ik kreeg geen frosen shoulder, zoals na de gebroken pols. Terwijl ik arm en schouder een paar weken nauwelijks mocht bewegen. Misschien omdat ik nu levodopa slik?