In een digitale krant las ik, dat een kennis de inleiding zou houden bij het nabestaanden café in Leiden. Jammer dat ik die dag al een afspraak had.

Maar we waren vroeg terug na een heerlijke wandeling, en na een snelle douche was ik op tijd bij het café. Behalve die kennis zag ik geen bekenden.

Na de inleiding vormden we groepjes van drie. Er werd nadrukkelijk gezegd dat je niet met een bekende in een groepje mocht.

Daarna mochten we elk zeven minuten ons verhaal vertellen. De anderen mochten niets zeggen.

We vonden alle drie dat zeven minuten dan best lang is!

Ik kon mijn verhaal vertellen, aan mensen die het niet kenden, maar wel begrepen…. Want na 2,5 jaar vraagt bijna niemand meer naar Dries….

Wat is nu 2,5 jaar, als je iemand verliest met wie je  het grootste deel van je leven samen bent geweest?

Nu werd weer geluisterd en kwamen toch ook weer de tranen.

Wat mij betreft voor herhaling vatbaar!

 Na afloop vertelde ik af en toe aan deze of gene, dat ik er geweest was.

Dan hadden we het er ook weer even over.