25-03-6
De Slak
Ik vraag me al een tijd af, wanneer ik eens over dit typische Parki-symptoom zou gaan schrijven.
Vroeger stond ik 35 minuten nadat de wekker afliep al naast mijn fiets, om naar het werk te gaan.
Nu heb ik ongeveer 20 minuten nodig om me te wassen en aan te kleden. Douchen vraagt iets meer tijd, haar wassen ook.
Het is niet erg. Je moet er wel rekening mee houden. Dus eerder de deur uit, meer tijd nemen om de wandelschoenen (met veters – grr) aan te doen, meer tijd om een onwillige arm in de mouw van mijn jas te duwen.
Vroeger was ik een uitgesproken ADHD-er (Alle Dagen Heel Druk), mensen die me pas anderhalf of twee jaar kennen zeggen verbaasd “ADHD? Jij? Maak dat de kat wijs!”.
foto: A. Hendriks
De doorslag voor dit blog was de uitspraak van Karina, een Scouter-collega (zonder-Parkinson):
“Snelheid zit er bij mij niet meer in, maar een slak komt ook op de plaats van bestemming, alleen wat later.”
En aangezien ik een hekel heb aan te laat komen… is mijn oplossing: eerder vertrekken 😊
En dat doet me denken aan de fabel van
de haas en de schildpad:
De haas en de schildpad
Dit is een van de fabels van Aesopus, een verzameling fabels over dieren die door de Griekse slaaf Aesopus omstreeks de 6e eeuw voor Christus zouden zijn geschreven.
In de fabel over de haas en de schildpad houden de twee dieren een wedloop. De haas denkt makkelijk te zullen winnen en spant zich totaal niet in. Onderweg denkt hij gerust een dutje te kunnen doen, maar als hij wakker wordt, heeft de schildpad de finish al bereikt. Zo verliest de haas toch de wedstrijd.
De moraal van het verhaal is dat je niemand mag onderschatten. Het komt erop neer dat de aanhouder wint.
Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_haas_en_de_schildpad
Foto van Nel,
gekregen toen ze mijn blog zag :