Vanaf eind 2018 ging ik duofietsen. Het leek me gaaf en dat was het ook. Ik meldde me in september na het overlijden van mijn tante. De mantelzorg aan haar viel weg, dus ik moest wel tijd hebben voor zo iets leuks. Bovendien deed je er een ander ook een plezier mee! Ik kreeg instructie en een pasje en in oktober kreeg ik een fantastisch fietsmaatje, met wie het geweldig klikte. 

Een beetje lastig was, dat ik de stoeltjes van de fiets niet altijd verplaatst kreeg. Maar de coördinator woonde bij mijn fietsmaatje om de hoek en hielp me vaak. Als hij niet thuis was, vroeg ik het aan een voorbijganger.

Ik weet het aan mijn slappe, krachteloze handen. Maar sinds ik levodopa slik, kan ik het meestal zelf! Die Parki toch… ook dat was een pesterijtje van hem!