De wandeling op woensdag 2 oktober begon 09.45. Maar al om 10h30 ging het lopen heel moeizaam. Ik kon bijna geen voet meer voor de ander zetten. Nog een half uur tot de koffie. Dus nam ik toch maar de medicatie van half twaalf alvast in.

Na de koffie liepen we een eindje en al gauw volgde de broodpauze. Het was dus echt geen zware tocht.  Maar weer werd ik super moe en wat licht in mijn hoofd. Hert was kwart voor een. Om tien over een was ik op het station, de trein kwam een kwartiertje later.  Om kwart voor twee was ik er, en haalde mijn fiets uit de stalling.  

Met moeite naar huis gefietst. Om kwart over twee was ik thuis en trok schone kleding aan, want om kwart over drie had ik een afspraak in het ziekenhuis voor een hartecho.

Pas na het opfrissen en omkleden  ging ik rekenen… ik was natuurlijk weer off!!

Ik nam mijn levodopa met entacapone in en had zowaar tijd om nog wat te drinken. Gelukkig was ik op tijd op tijd in het ziekenhuis voor de echo van mijn hart.

Maandag kreeg ik levodopa dispers van de apotheek. “Oplossen in water bij off” was het advies. O, enig! Dus als ik off ben stoppen met lopen, dispers pakken, oplossen in een beker die ik daarvoor dan bij me moet hebben, opdrinken, met een beetje water de medicijnresten in de beker naspoelen en opdrinken… en dan alles weer opbergen en verder lopen… En intussen wachten 20 andere wandelaars tot ik klaar ben…

Of ik los de dispers van te voren op en neem dat mee in een flesje? Maar dat heeft geen zin, want je moet het binnen een half uur na oplossen innemen. Volgens de bijsluiter.

Ach, jammer dat ze niet vroegen of ik daarmee geholpen ben. De gewone tabletjes die ik heb werken snel genoeg! Maar goed, op een wandeldag mag ik dus blijkbaar zes keer  levodopa in plaats van vijf keer. Daar ben ik blij mee!

Vandaag, 23 oktober, zag ik dit gedichtje van Herman Finkers op Facebook. 

Toeval bestaat niet...?