Eind mei haakte ik na 8 km af van een leuke wandeling. Ik was dood moe. De dag tevoren had ik 50 km gefietst. Het inzetten van rustdagen kwam pas daarna. Ik besloot om te stoppen als wandelbegeleider, maar de reeds toegezegde wandelingen nog wel te 'doen'. In juni kwam er ook nog de hartritmestoornis bij (Blog 2024-06 hart). Het begeleiden van deze laatste tippel gaf daardoor zoveel stress dat ik moe bleef en slecht sliep.  De week ervoor was het ook nog eens erg heet weer. Dan zou ik ook geen afstand hebben kunnen lopen.

Eind juli wilde de rem van de duofiets niet omlaag. Lastig als je wilt parkeren. Mijn fietsmaatje (gast) zette de fiets op de rem. Hoe lang zou het duren voor ik onderweg niet goed meer kon remmen? Ik besloot dit jaar te stoppen. Je moet als fietsmaatje wel veilig kunnen rijden!

Met mijn oudste fietsmaatje was fietsen niet verantwoord meer. Ze werd thuis inmiddels met een tillift in en uit bed geholpen. Ik was niet sterk  genoeg meer om haar bij calamiteiten te helpen. Ik blijf haar bezoeken.

Mijn tweede fietsmaatje fietst eens per maand al met een vriendin. Vriendin gaat iemand zoeken die ook met haar wil fietsen. En ik ga eens per maand met haar lopen. Tijdens onze laatste fietsrit was het gelukkig prachtig weer, we genoten er allebei van.

De derde is een vriendin, zij gaat een ander fietsmaatje aanvragen.  Met haar houd ik uiteraard ook contact. De laatste rit met haar staat op 21 september gepland.