Ik ging echter niet meteen naar de huisarts, want mijn dierbare echtgenoot zou drie afspraken krijgen voor de ‘diepte bestraling’ van een verdachte plek op de longen. En dat ging natuurlijk voor. Een bezoek aan de huisarts afspreken, terwijl we de data voor de bestralingen nog niet wisten, zag ik niet zitten. Terwijl ik vroeger zo goed kon multi-tasken…

De bestralingen hakten er bij hem in. Na de tweede bestraling was hij zo uitgeput, dat hij de derde behandeling annuleerde. “Ik zou er een beetje moe van worden,” mopperde hij. “Dit is een uitputtingsslag!”

Daarna, het was inmiddels december, maakte ik een afspraak met de huisarts. Ik kende haar niet (de vorige arts was vertrokken). Ze nam mijn vraag uiterst serieus en verwees me na de nodige testjes door naar de neuroloog, waar ik vier weken later terecht kon.

“Schrik je van de verwijzing?” vroeg de huisarts voor ik vertrok.

“ Nee hoor, daar had ik op gerekend” was mijn laconieke antwoord.