2024-06 hart 2
Dinsdag
Om half vijf wakker. Wat gepuzzeld en fanmail beantwoord. Weer een verzoek van de buurman, wat hij voor me mee kon nemen.
Ik maakte een lijstje, met uitleg waar hij het kon vinden.
Na het ontbijt (pas om 8.30!) kreeg ik bezoek van de apotheker (medicatielijst controleren) en kwam de verpleegkundige voor de 'intake'. De buurman kwam mijn spullen brengen! Hoera.
Niet reanimeren
Ook de zaalarts kwam die ochtend. Ik vroeg waarom niemand had geïnformeerd of ik gereanimeerd wilde worden. Want dat wilde ik niet. Hij ging er bij zitten, vroeg of dat besproken was met de huisarts (JA), of ik beademd wilde worden (is dat alleen levensverlengend? Ja? Dan niet beademen) en of ik naar de IC wilde. Als het alleen levensverlengend is: NEE). Hij zou het allemaal in mijn dossier zetten. Fijn!
Intussen maakte ik (met onderbrekingen) deze ochtend ook een overzicht van de gebeurtenissen sinds zondag avond. En stuurde deze als mail naar mijn familie en vrienden. Ik eindigde met:
“Jullie zijn weer bij! Ik heb het echt druk, en kan dus niet steeds antwoorden. Sorry. Hartelijke groet!”
Hartkatheterisatie
Bij het onderzoek via de pols krijg je een medicijn ingespoten via een buisje om te voorkomen dat het bloedvat samenknijpt. Dit geeft een warm/branderig gevoel in de arm dat snel weer wegtrekt. De arts brengt de katheter via het buisje in je bloedvat en schuift deze naar het hart. Meer over de katheterisatie las ik in de folder, waar ik na afloop om vroeg.
Om twee uur kreeg ik bezoek, gezellig! Om 15 uur kwam de verpleegkundige opgewekt vertellen dat ik al aan de beurt was.
De katheter werd via mijn pols opgevoerd naar het hart, waar de kransslagaders bekeken werden. Geen vernauwingen of andere afwijkingen gezien. Fijn! De arm moet voorlopig in een mitella. Volgens mijn buurman op de zaal drie dagen! Ik was dus blij dat ik vannacht nog moet blijven. Het drukbandje zat vol lucht. Elk uur kwam iemand twee cm lucht er uit halen. Bel maar, als het uur om is. En ook bellen, als het gaat bloeden! Dat laatste gebeurde twee maal. (Niet zo gek, als ze je eerst volstoppen met ascal, want dat remt de stolling.) Er werd dan weer wat lucht bij gespoten. Uiteindelijk mocht het drukbandje er om half tien ’s avonds af.
Het pijnlijke naaldje mocht ook uit mijn arm. Het leek wel een esculaap, met twee s-bochten! Oer stom dat ik vergat er een foto van te maken!
De mitella mocht ook af. Ik moet nog twee dagen voorzichtig zijn met de arm: geen computermuis bedienen, niet tillen, niet fietsen.
De vriendin die ’s avonds op bezoek kwam druppelde mijn ogen. Want dat zag ik me dit keer niet zelf doen. (Vanwege de mitella, die er volgens lotgenoot drie dagen om zou blijven).
Aan het eind van de tweede update aan familie en vrienden schreef ik:
“Ze hopen vanavond of morgen die ritmestoornis nog te ‘vangen’ op het kastje dat om mijn nek hangt. Maar dat gebeurt vast niet, misschien nooit of anders thuis. We zullen zien
Ik ben blij met alle fanmail, het is onmogelijk om iedereen persoonlijk te antwoorden. Sorry! Dank voor alle medeleven en wordt vervolgd!”
Eens ergocoach, altijd ergocoach?
De leden van het reiki hulpteam waar ik ook lid van ben begonnen me reiki te sturen.
En ik kon het natuurlijk niet laten om de verpleegkundigen, artsen en apothekers te coachen in het rug-recht houden. “Zal ik gaan staan?” “Of wilt u er niet bij gaan zitten, daar staat een kruk”. Of “jo, zet het bed wat hoger” 😊 Ach ja, eens ergocoach, altijd ergocoach. En dan protesteerde ik ook nog tegen cholesterolverlagers en bloeddrukverlagers. En toch bleven ze aardig tegen me. ECHTE PROFESSIONALS! Ik ben beslist een “lastige ex-pleeg”. Nou ja, het is niet anders. Ik was duidelijk niet echt ziek.