2024-06 hart
Storm in een glas water.
(Of was het toch een orkaan?)
Hartkloppingen
Nooit eerder had ik hartklachten. Maar zondagavond 10 juni voelde ik een bonkend gevoel in de borst. Ik voelde me niet ziek. Begreep het gebonk niet. Waren dit hartkloppingen?? Mijn horloge was al in slaapstand. Gaf niets bijzonders aan. Hoe slim is zo’n ding eigenlijk? Ik maakte een puzzeltje. Daarna plat. Het slapen lukt niet direct. Om half elf toch maar Valdispert ingenomen.
En gelukkig heel behoorlijk geslapen.
Huisarts
De volgende ochtend gaf mijn horloge aan, dat ik ’s nachts vijf maal een melding had gekregen, van een snelle hartslag die zou kunnen wijzen op Atriumfibrilleren. O! Dat vond ik toch wel heftig!
Na douchen en aankleden ging ik eten. Op internet zocht ik Atriumfibrilleren (Boezemfibrilleren) op. “Niet levensbe-dreigend, vaak wel behandeling nodig. Dit om schade aan het hart te voorkomen.” las ik.
Dus belde ik om acht uur naar de huisarts. Na een aantal vragen van de assistente kreeg ik een afspraak om 11.15.
Dankzij mijn ‘tactvolle’ huishoudelijk hulp (“mijn man had ook zulke klachten, werd meteen opgenomen in het ziekenhuis met een hartinfarct”), nam ik op de valreep een pyjama, schone onderbroek en mijn medicijndoos mee. Vervolgens liep ik in 15 minuten naar de huisarts.
Ze luisterde naar me en onderzocht me. Bloeddruk, hartslag en temperatuur waren goed. Omdat ik me nog steeds absoluut niet fit voelde, belde ze de cardioloog. Die wilde perséé eerst een check van een ambulance-medewerker. De huisarts was geschokt, de praktijk van mijn huisarts zit namelijk op de begane grond van het ziekenhuis! Ze vroeg me in de wachtkamer te wachten. Omdat ze het over de hart-ehbo had, nam ik in de spreekkamer mijn levodopa al in. En at 20 minuten later twee boterhammen op. Want EHBO = nuchter. Dat wist ik na twee gebroken ledematen wel… Het slaat vaak nergens op. Het is protocol. Dan hoeven de (goed opgeleide) medewerkers niet te bedenken wie wel en wie niet mag eten! (Grrrr...)
Na het nodige overleg kwam de ambulancebroeder naar de wachtkamer van de huisarts. Hij kreeg een apart kamertje tot zijn beschikking. Na het afwerken van zijn checklist en het maken van een ECG werd ik ‘ingestuurd’ naar de hart-ehbo. Voornamelijk omdat ik me niet goed voelde. Dat noemen ze een ‘rode vlag’. De spray onder de tong gaf hij pas toen ik in de rolstoel zat, want ik kon er een nog lagere bloeddruk van krijgen. Petje af! Hij was de enige die daar rekening mee hield!
Hartbewaking
De hart-ehbo bevindt zich op de hartbewaking.
Per rolstoel werd ik naar boven gebracht, kreeg een bed en werd aan de bewakingsapparatuur gelegd. Ik kon dus geen kant op. Zucht. Gelukkig had ik mijn mobieltje bij de hand, daar was ik wel even mee zoet.
Toen ik de arts assistent die langskwam om mijn iPad vroeg, zette hij mijn rugzak op bed. Nu kon ik ook bij mijn waterflesje. Want ik kreeg zoals verwacht geen eten of drinken, i.v.m. het protocol ‘nuchter'.
Na gebruik van de postoel lukte het om mijn flesje bij de wastafel te vullen met water. Ik kon er nét bij! 😀
Steenkoud was het daar, ik kreeg eerst een laken, later een deken. Ik had mijn vest en bodywarmer ook maar aangetrokken. En overwoog om om mijn regenjas te vragen. Maar zag er van af. Dat zat vast niet lekker in bed!
Er werd weer bloed geprikt. Een controle op hartenzymen. Die kunnen verhoogd zijn na een hartinfarct, maar blijkbaar ook na fibrilleren. En die enzymen bleken inderdaad verhoogd.
(google: hartenzymen zitten alleen na een hartinfarct in uw bloed. Het zijn de afvalstoffen van hartspiercellen die tijdens het hartinfarct zijn afgestorven. Hoe ernstiger het hartinfarct, hoe meer hartenzymen. Op basis van hartenzymen in uw bloed, kan uw arts zien wanneer en hoe ernstig het hartinfarct was). In mijn dossier vond ik geen verhoogde hartenzymen, dus ws had ik de verpleegkundige verkeerd begrepen. De bepaling was dus gedaan om een infarct uit te sluiten, zoals ik eerder dacht.
Tegen vijven kreeg ik bericht dat ik een fietstest mocht doen, en dus mocht ik ook eten. Hoera!! (Fietsen met een lege maag vonden ze gelukkig geen goed idee). Het bord met bami ging schoon leeg! Ik mocht zowaar ook naar het toilet (in plaats van weer op de postoel).
Enige tijd na de test kwam iemand vragen of de arts assistent al geweest was.
- Nee. Hoezo. Mag ik weg? Het was toen 19 uur of zo.
- U mag blijven!
- Heb ik dan toch een hartinfarct?
- Nee hoor. Maar morgen of overmorgen krijgt u een hartkatheterisatie.
- Kan ik daar niet thuis op wachten?
- Nee, want dan komt u op de wachtlijst.
- Oh, o.k. ….
De arts kwam en vertelde hetzelfde. En afhankelijk van wat ze zien wordt het dotteren, stents, een operatie of naar huis. Maar dat laatste zei hij niet!! Grr…
Ik kreeg een handvol pillen.
Kan dat samen met de Parkinson medicatie?
"Dat verwacht ik wel". Zei de dokter. "Maar ik zal het nog aan de apotheker vragen. Voor alle zekerheid".
Opname
Daarna werd ik overgeplaatst naar de hartafdeling.
De bewakingsapparatuur die me de vrijheid benam, werd vervangen door telemetrie: bij een telemetrie wordt je hartritme gemeten via een zender. Deze zender zit in een kastje dat je met je meedraagt. Op de borst zitten 5 elektroden geplakt die met het kastje verbonden zijn.
Ik kwam op een vier-persoons kamer. Ik werd nr vier. De medicijnen waren meegenomen. Op de afdeling kwam de arts me vertellen dat ik ze mocht (moest?) innemen.
Ik haalde uit mijn rugzak wat ik nodig had. Het aanbod van diverse lieve mensen om thuis spullen voor me te halen sloeg ik af. Ik redde me wel. Een tandenborstel met een ini mini tubetje tandpasta kreeg ik van de afdeling.
Op bed nog wat fanmail beantwoord en een puzzeltje gedaan. En 's nachts zowaar een beetje geslapen.
Gelukkig mocht ik mijn Parkinson medicatie zelf beheren. In verband met andere etenstijden schoof ik ook met de medicatietijden (Want zoals de meeste lezers inmiddels weten: je mag deze medicatie niet bij het eten nemen. Dat moet bijvoorbeeld een half uur voor het eten of minimaal een uur na het eten. Het werkt niet goed als je het samen met eiwitten in neemt).