Jacobus de Nooij en An Snoek 08.2A.28H - pagina 2

1984 Overlijden Ko (na prostaat operatie) en herinnering aan Ko

To: "Johan

Sent: Saturday, January 05, 2008

Subject: herinnering van Dini aan je vader

ha Johan,

 had ik je deze al gestuurd?

****************************

Onderwerp:         Re: herinnering van Dini aan je vader

Datum:       Sat, 05 Jan 2008 

Van: Johan

Ha Ria, nee dit wist ik niet. Maar het typeert mijn Vader wél. Hartelijke

groeten, Johan.

1990 - Overlijden An - en herinneringen aan haar

1990 - levensbericht - uitgesproken tijdens de uitvaart van An de Nooy-Snoek, uitgesproken door één van de dochters (Go...?)

(de etkst komt uit het familiealbum van Rie Snoek, geb 1918, Govertdochter)

EDE, Beatrixkerk 28 juni 1990

Levensbericht van An de Nooij-Snoek

Het is fijn dat U hier allen bent en dat ik namens onze familie met U stil mag staan bij het leven van onze overleden Moeder en Oma.

Een lang leven, dat begon in haar geliefde Gorkum, waar het geluk van haar jeugd al vroeg overschaduwd werd door het sterven van haar vader, toen ze tien jaar was. Kort na haar huwelijk met Vader verloor zij twee van haar broers die haar zeer na aan het hart lagen en toen Vader en Moeder twee maal een kindje kort na de geboorte moesten verliezen, heeft het leed haar hard gemaakt, allereerst voor zichzelf, maar ook voor haar omgeving en voor ons, haar kinderen. Vader's nogal dominante figuur plaatste haar enigszins in de schaduw en daardoor kwam Moeder vaak wat afwerend en afstandelijk over.

Toch was dat niet haar ware aard; dat bleek vooral tijdens de oorlog, toen het huis op Park Paasberg open stond voor iedereen, evacués, onderduikers, verzetsmensen enz. Moeder wist risico's te nemen zonder zich daarop te laten voorstaan en dat was toen heel belangrijk; ze was zo dicht als een pot.

Met de komst van schoonzoons in de familie en vooral van kleinkinderen bloeide Moeder meer en meer open. Ze wist veel te geven, ook zichzelf. Goede jaren heeft ze met Vader en Johan beleefd aan het Doelenplein. Veel reisde zij met Vader en voor ieder werd dan wat meegebracht. Toen Johan en Immy in Mexico woonden wist Moeder zelfs haar vliegangst te overwinnen door haar verlangen naar de kinderen en 't kleinkind!

Ook in de Cavaljé-flat hebben onze ouders nog vrij lang samen mogen wonen. Vader levendig en actief tot het einde toe, Moeder ook bezig, maar minder naar buiten gericht. "Tante An" werd een begrip voor de vele nichten en neven en dat bleef zo toen Vader in '84 kwam te overlijden. Moeder was bovenal lief voor de kleinkinderen en die hebben ook allen een zwak plekje voor haar in het hart. Toen Moeder een jaar of tien geleden in een programma voor de IKON-TV haar oordeel moest geven over de jeugd van toen, bleek ze veel toleranter te zijn dan Vader, zodat vrienden van onze kinderen opmerkten:"Wat hebben jullie een lieve Oma"! Moeder vond het zo belangrijk, de band met de kleinkinderen in stand te houden.

Na Vader's sterven is Moeder nog bijna zes jaar alleen geweest; veel zat zij thuis, schreef brieven aan jarigen over de hele wereld, al of niet vergezeld van douceurtjes. Ze ontraadselde cryptogrammen tot een week voor haar overlijden nog. Verder breide ze dekens voor de Derde Wereld en ontving vele bezoekers, onder wie vooral Tante Cor met ere mag worden genoemd.

De laatste jaren mocht ze het fenomeen achterkleinkinderen beleven. Die namen bij Moeder de laatste remmingen weg, zo dat al niet door "de jongens van Johan" was gedaan!

Voor wat betreft het geloofsleven is Moeder's geslotenheid vooral de laatste jaren weggevallen. Door haar doofheid kon ze helaas niet meer naar haar geliefde, klassieke muziek luisteren, maar de radiopreken door de kerktelefoon lieten haar meeleven met de gemeente, die haar met pastorale bezoeken en attenties liet merken dat ze er bij hoorde. Zij geloofde kinderlijk eenvoudig, vast overtuigd van Christus' liefde en haar deel daarin. Daardoor kon ze, ondanks al haar pijnen, zo rustig sterven.

Wij bedanken op deze plaats heel speciaal de familie Romp, die Moeder in alle dingen zo trouw en hulpvaardig terzijde stond. Ook dank aan de buren op de flat, waaronder vooral mevrouw Siegers genoemd mag worden.

Het is jammer dat Moeder niet in die eigen omgeving kon blijven, maar nog ruim drie maanden elders moest worden verzorgd. Voor die verzorging door de familie van Ekeris hebben wij allen de grootste waardering; Moeder is daar zeer prettig en tactvol opgevangen.

De laatste maanden heeft Moeder meermalen blijk gegeven ernaar te verlangen, in Heerlijkheid te worden opgenomen, verlost van moeite en pijn. Dit verlangen wordt naar mijn mening goed verwoord in het volgende gedichtje:

Mijn voeten gaan vertragen, Heer       —  Ik ben zo moe,

Zij willen enkel dragen, Heer        —  mij naar U toe.

'k Vraag U geen aardse schatten meer;   —  ik dorst naar U.

mijn hart zal nimmer rusten, Heer, —  eer 't rust bij U.