Uit Soms moet een mens Kleur bekennen - vban Johan M. Snoek :

Iedereen kreeg een distributie‑stamkaart die 14 nummers had. Een van die nummers werd maandelijks aangewezen en voor dat nummer kreeg je dan op het distributiebureau je bonkaart, die je nodig had voor diverse artikelen die “op de bon” kwamen.

Dat was voor brood en schoenen al heel gauw het geval; vet en andere levensmiddelen volgden. Vanaf 15 juli kreeg ieder een half pond boter, vet of margarine in de week. “Veel te weinig, maar nu krijgen we allemaal een eigen botervlootje; dan kan ieder zo dik of zo dun smeren als hij zelf wil”.

Begin augustus moesten alle textielzaken sluiten om te inventariseren. Het puntenstelsel voor textiel zou daarna in werking treden: 100 punten per half jaar. Het eerste kwartaal mocht ieder 40 punten besteden. Om een voorbeeld te geven: lakenkatoen kostte 10 punten per m² en een knot wol vijf punten.

De vragen vond ik opgeslagen op Johans PC (dd 8-10-2011)

1)        Ik las dat u in Wageningen woonde tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op welk adres heeft u precies gewoond tijdens uw contacten met de fam. Bogaard?

2)      Hoe bent u precies in contact gekomen met de fam. Boogaard/Bogaard?

3)       Wat is precies de reden geweest waarom er intensief contact is gekomen tussen de fam. Bogaard en het verzet (LO) in de regio Bennekom.

 Volgens Mevrouw Metje van Dijk-Bogaard leverde u in de oorlog bedden en kleding aan de familie t.b.v. de onderduikers. Mevrouw van Dijk-Boogaard vertelde mij dat u eerst persoonlijk bent gaan kijken op de boerderij voordat er iets geleverd werd?
4)      Kunt u meer vertellen over de indruk die u heeft opgedaan toen u voor het eerst op de Boerderij van Boogaard kwam? (hoe was de sfeer, zag u onderduikers in het openbaar, hoe kwam de familie op u over, etc.)

Mevrouw van Dijk-Bogaard vertelde mij dat Oom Hannes regelmatig bonkaarten bracht naar U. Volgens haar zouden deze bonkaarten afkomstig zijn van de LO in Haarlem via Cor van Stam.
5)      Het bovenstaande staat in tegenstelling wat u zelf schrijft in uw boek “Soms moet een mens kleur bekennen”. Hier schrijft u juist: “Oom Hannes kreeg een tijd lang via ons zijn bonnen”
Mevrouw van Dijk-Bogaard vertelde mij ook dat ook zij zelf pakken met bonkaarten naar Bennekom/Doorn heeft gebracht omdat ze daar geen bonkaarten hadden?
Graag zou ik willen weten welk verhaal de juiste is?

1. We woonden niet in Wageningen maar in Renkum, Dorpsstraat 53. Het pand is tijdens de slag om Arnhem verwoest.
2. De heer Israël (schuilnaam: Bertus) Meijer te Schiebroek was vertegenwoordiger (“reiziger”) van een groothandel in dames modeartikelen (I. de Jong te Rotterdam). In die functie bezocht hij al voor de oorlog textiel detailhandelaars: zo ons in Renkum en Hesseling in Doorn. Toen de deportaties op grote schaal begonnen, doken Bertus en zijn vrouw Fie (meisjesnaam: Mogendorff) onder bij oom Hannes, waar familie van haar al was. Hun driejarig zoontje, Leo,  kwam bij ons.
3. Toen het al gauw bij ons te gevaarlijk werd, heeft mijn broer Wim Leo naar de Bogaards gebracht, waar zijn ouders dus al waren. Dat was dus de reden van Wim’s bezoek, niet “om eerst persoonlijk te gaan kijken op de boerderij.”
4. Zelf ben  ik tijdens de oorlog niet in Nieuw Vennep geweest. Voordat de L.O. in Nieuw Vennep op poten stond  leverden wij vanuit Renkum de bonkaarten. Mijn zus Maria heeft eens een pak gebracht naar Nieuw Vennep. Later nam Cor van Stam de zorg voor de bonkaarten over.
5. In een later stadium zat oom Hannes ondergedoken in Bennekom en vermoedelijk heeft Metje daar bonkaarten heen gebracht. Naar mijn herinnering is ze nooit bij ons in Renkum geweest.
6. Als oom Hannes bij ons kwam ging hij meestal dezelfde dag weer verder; een enkele keer heeft hij een nacht bij ons gelogeerd.