Indertijd heb ik betoogd (Trouw, 31.3.1988), dat dit niet alleen geldt indien bijv. Irak in het bezit van de atoombom zou zijn, maar ook wat betreft Israëls arsenaal aan atoomwapens.

Maar helaas is het feit dat Vanunu christen werd voor velen in Israël - die om bovengenoemde twee redenen zijn bondgenoten zouden moeten zijn - een reden om desondanks niet voor hem op te komen. Ook daarom - zo vind ik - mag hij aanspraak maken op onze steun; niet dus vanwege het feit op zichzelf dat hij christen werd.

Een mens is niet machteloos, dat liet Vanunu ons zien. Toch voel ik me onmachtig, want wat kun je doen voor een man als Vanunu? Eens per maand stuur ik hem een prentbriefkaart. Het is mijn voornemen, dat vol te houden zo lang ik leef; en zo lang hij leeft en gevangen zit. Het is me niet bekend, of die prentbriefkaart hem bereikt. Zo
ja, dan is het voor hem een teken, dat hij niet vergeten wordt; maar ook indien niet,
dan nog is zoiets niet zinloos. Want in ieder geval helpt het mij, om hem niet te vergeten.