Maria Snoek schreef over Amnesty International en wat het voor haar betekende:

Met af en toe uitleg van haar nicht Ria Snoek - geb 1954 Johandr)  (Geschreven anno ca 2000)

AMNESTY INTERNATIONAL - helpen en geholpen worden

In mei 1970 werd gevierd: "Nederland 25 jaar bevrijd!" Daarvóór werd veel gesproken en geschreven over de jaren 1940-45. Maar in tegenstelling tot vorige herdenkingen kreeg ik het er ditmaal benauwd van. Gedurende de bezettingstijd had ik wel eens gezegd over de hulp aan onderduikers: "Als ik eraan
denk, wat de gevolgen kunnen zijn, durf ik niet meer. Maar het is nodig; dus probeer ik maar, niét te denken!" Dat lukte toen redelijk; maar in 1970 was het nét, of de angsten van toen al die tijd bewaard gebleven waren en nu plotseling opdoken, in dromen en in een gevoel, bedreigd te worden.
Overigens, de herinnering aan de bezettingsjaren zal zeker niet de enige oorzaak zijn geweest. Minstens zoveel moet hebben bijgedragen het langzaamaan zich bewust worden van het feit, dat Hitler weliswaar was verslagen, maar zijn geest nog lang niet.
In diezelfde tijd werd ook Amnesty International door de pers geïntroduceerd. Onder andere stonden in De Havenloods (Rotterdamse krant; RS) artikelen van Ruth Breunis, de toenmalige contactpersoon van Amnesty voor de pers. Ik begreep ze niet helemaal, maar besloot toch, me aan te melden als lid.
Pas daarna drong het tot me door: het is écht de bedoeling dat gewone, onbekende burgers schrijven aan presidenten, ministers en generaals!
Het duurde dan ook wel even, vóór er genoeg moed verzameld was om de eerste brief te schrijven: met veel toewijding maar met weinig verwachting. Daarna volgde elke maand een aantal brieven, volgens de aanwijzingen in de (toen nog gestencilde) Nieuwsbrief.
Het was een schok, in de rubriek "vrijgelaten" na enige tijd de naam te lezen van een gevangene, voor wie ik had geschreven! Ik was niet zo naïef te denken, dat hij uitsluitend op mijn verzoek was vrijgekomen. Maar het idee van Amnesty bleek dus te werken en ik kon daar aan bijdragen! Die
gedachte was het begin van mijn herstel.
Sindsdien heeft de onderdrukking in de wereld niet opgehouden te bestaan. Maar nu het mogelijk bleek, er althans iéts tegen te doen, verdween het verlammende gevoel van machteloosheid en groeiden vindingrijkheid en moed.

GROEP 65

Eind 1971 deed Bep Marcus-Spring in 't Veld (voor mij toen nog onbekend) een oproep om in Schiedam een adoptiegroep op te richten. Ik was één van degenen, die positief reageerden; in februari 1972 startte Adoptiegroep 65.
We kwamen regelmatig bijeen. Door onze totaal verschillende achtergronden en talenten hadden we elkaar veel te bieden. Zo bleek deze samenwerking niet alleen verrijkend voor het Amnesty-werk, maar ook voor onszelf.

Terug naar huis via Barcelona: bezoek bij familie Porta Garnés. Hun zoon Julian was ook door onze groep geadopteerd en was al heel lang in de gevangenis wegens dienstweigeren. Zijn moeder vertelde, dat hij het leuk vond om onze post te krijgen, maar er niet toe kwam om terug te schrijven. Een neef,
speciaal gekomen om mij te ontmoeten, vond het maar niets dat ik al de volgende dag terug zou gaan.
"Dan zal Ik u vanavond Barcelona laten zien!" zei hij. Per auto liet hij me de bijzondere bouwwerken e.d. van de stad zien en gaf me bij het afscheid een fotoboek mee.
Diezelfde dag had ik ook nog een ontmoeting met Robbert Bosschart, journalist, die zeer geïnteresseerd was in de Baskische zaak.

PERSONA NON GRATA
Op mijn verzoek om toestemming voor een volgend bezoek aan Julen kwam geen antwoord uit Madrid.
Maar ik had me ook opgegeven voor een taalcursus in Zamora, in juli 1974. Dus belde ik op de aangevraagde dag maar gewoon aan bij de gevangenis. Helaas, de directeur deelde mee, dat het bezoek niet was toegestaan vanwege alle publiciteit, na het eerste bezoek (kranten, tijdschriften, radio, TV).
Wel kon een paar keer fruit worden afgegeven voor de zes "concordaatsgevangenen". Daar al die publicaties de Baskische zaak hadden gediend leek het me, dat we er toch geen spijt van hoefden te hebben.
Toen de taalcursus nog maar nét was begonnen, kwam de politie zeggen, dat ik Spanje binnen een paar dagen moest verlaten. Mijn bezoek aan diverse ministeries in Madrid kon daar niets aan veranderen.
Aan mij wilde men geen reden opgeven; tegen de secretaris van de Nederlandse Ambassade zei men:
"Ze moet zich niet bemoeien met onze zaken!" Naar valt aan te nemen sloeg dat op mijn gesprek over Amnesty met een lid van de kleine protestantse kerk te Zamora, dat blijkbaar was afgeluisterd.
Het gaf wel een verslagen gevoel, als "persnona non grata" het land uit te moeten. Desondanks gaf ik me in 1975 op voor een zomercursus in Santander - en werd, tot mijn verbazing, aangenomen.
Het leek erop, dat ze mij daar extra in de gaten hielden. Bovendien was het moeilijk, tegelijk haat te voelen tegen het regime en sympathie voor zoveel aardige mensen: aldoor onderling tegenstrijdige gevoelens dus, waar met niemand over kon worden gesproken. Toch leerde ik er heel wat en behaalde
zelfs een "diploma".

MACHTIGEN VAN DE TROON GESTORT EN EENVOUDIGEN VEHHOOGD

Terwijl Julen al in zijn klooster was, waren er andere politieke gevangenen in Spanje, die nog geen enkel uitzicht hadden op strafvermindering. Onder hen een groep van ca10 Basken in de gevangenis van Puerto de Santa María, in het uiterste Zuiden van Spanje. Puri Ibaňez, de tante van één van hen,
gaf hun namen en bijzonderheden door; in 1974 had ik in San Sebastián kennis met haar gemaakt. Zij hadden wél geweld gebruikt of gepropageerd en waren daarom niet door Amnesty geadopteerd.
Desondanks besloot Groep 65 te proberen, om persoonlijk iets voor hen te doen. Zo kon het gebeuren, dat velen uit heel Nederland brieven en kaarten stuurden naar Puerto de Santa Maria. Later bleek, dat alleen mijn kaarten waren aangekomen, waarschijnlijk omdat ze alle in één envelop waren verzonden,
geadresseerd aan de directeur van de gevangenis, met een begeleidende brief erbij. Voor de geadresseerden betekende de aankomst niet minder dan een wonder. "Iemand, die wij geen van allen kennen, zó ver weg, kent precies onze namen en heeft aan ons gedacht: onvoorstelbaar!" Eerst was terugschrijven niet toegestaan, maar één van hen, Pedro Fernandes Trincado, lukte het tenslotte, toestemming te krijgen om namens allen te bedanken: zie brief van 6 october 1976, aan "Saskia de
Nooy", omdat de naam "Snoek" m.i. te bekend was in Spanje. Van de later aan Pedro en anderen verzonden post werd hen niéts doorgegeven.

Zowel het Spaanse volk als vele buitenlanders bleven aandringen op gratie voor alle politieke gevangenen. Omdat de berichten over slechte behandeling van gevangenen dóór gingen, schreef Johan (broer van Rie, predikant; RS) bijv. een " pastorale brief" aan de directeur van de gevangenis in
Puerto. Thema; "De lofzang van Maria". Er is nooit reactie op gekomen.