Via Teams sloot ik aan bij de bestuursvergadering van juli. Na wat andere zaken besproken te hebben, verdeelden we de taken voor de instuif van 2 september. Ook werden mijn taken verdeeld. Een week eerder belde de voorzitter mij. Ze hoopte dat ik me bedacht had en misschien toch nog een tijdje wilde blijven. Maar ik hield voet bij stuk. Met tranen, dat wel.

Begin augustus belde ze weer. Kun je niet toch blijven? Heb je je echt niet bedacht? En toen ik voet bij stuk hield, vroeg ze of ik zelf een stukje wilde schrijven voor de nieuwsbrief. En dat deed ik.