Met de nodige handtherapie kreeg ik mijn pols weer gebruiksklaar. Toen ik eindelijk weer mocht fietsen, lukte dat nauwelijks, omdat ik de (traploze) versnelling met mijn rechter hand niet van de ene naar een andere versnelling gedraaid kreeg. Nou ja, na nog wat geduld lukte ook dat weer. 

Vervolgens ging mijn schouder vastzitten. (eind februari 2020). Zowel huisarts, fysiotherapeut als acupuncturist stelden de diagnose ‘frosen shoulder’. De fysio ging er aan trekken, een zeer pijnlijke behandeling. En uiteraard moest ik thuis ook oefeningen doen. 

De acupuncturist zette allerlei naaldjes in mijn lijf. Een bijna pijnloze behandeling. Op eigen kosten, dat wel.

En toen kwam de covid pandemie met de eerste ‘lockdown’. De acupuncturist moest zijn praktijk sluiten, de fysio sloot wel de behandelkamer, maar coachte mij met mijn oefeningen door middel van video bellen. Dat was heel nuttig. Wat een topper die fysiotherapeut!

Diverse ervaringsdeskundigen voorspelden me, dat ik er twee tot drie jaar mee zoet zou zijn. Maar na zes maanden was de schouder weer voor 95% genezen. De laatste 5% kwam daarna. “Goede fysiotherapeut”, zei iemand. Dat vond ik ook. Ik was hem dankbaar.

20 augustus 2020

In april hadden een paar technische mannen een ‘scherm’ tussen de twee stoeltjes van de duofiets gemaakt. (foto van de duofiets verderop) We mochten weer gaan fietsen. Ik vroeg een rij-test aan. Ik wilde wel zeker weten dat ik met mijn slechte pols en gammele schouder veilig kon fietsen. Ik slaagde. Al moest ik de eerste maanden wel af en toe even parkeren, om mijn schouder los te oefenen.

Later zei de neuroloog, dat sommige mensen naar haar verwezen worden met een “onbegrepen frosen shoulder”, waarna zij vaak (na wat testjes) de diagnose Parkinson kon stellen. Dus blijkbaar was die vastzittende schouder de schuld van Parki!