HIMMIE

Blijkbaar wilde Wim graag "groot" zijn en op een dag deelde hij de familie mee: Him is niet Himmie, Him is Him!" Als Johan en ik daarna toch "WIMMIE" zeiden, werd Wim kwaad en schreeuw-de "Him is Him!" Zeiden we nog eens "Wimmie" dan volgde prompt een woedend "HIIIIIM!" Moeder zei dat we Wim niet moesten plagen. Plagen? Voor ons was het een spelletje, zoiets als het beertje, dat BOE zegt als je het op de buik drukt.

IETS  KOSTBAARS WEGGEVEN

Moeder deed niet aan Sinterklaas: geen geld - en bovendien werd dat toen nog niet zo uitgebreid gevierd als nu. Maar we mochten onze schoen zetten bij oma Snoek en tante Nel, (in het huis) naast ons. Wat we daar dan allemaal in vonden!
De keer, die ik me herinner was waarschijnlijk toen ik 7 was, Johan 5 en Wim 3. We kwamen thuis met onze schatten en iemand zei (onbekend wie): "Nu heeft moeder niks!" Dat moest natuurlijk meteen in orde gemaakt worden; snel keek ik, welk cadeautje voor mij het beste te missen was. Maar Wim pakte meteen zijn verrukkelijke bruine borstplaathart en gaf het aan moeder. Dat zette me aan het denken: je kunt dus ook iets weggeven, dat je juist niét wilt missen!

GELOOF

Zowel Johan en Wim als ik hadden het moeilijk met het geloof. Kort nadat de Tweede Wereld-oorlog was uitgebroken, in 1939 liepen Wim en ik eens bij de Rijn. Allerlei vreselijke berichten hadden ons, in het neutrale Nederland, al bereikt. Ik zei dan ook: “Het is wel duidelijk dat er geen God bestaat, anders zouden die dingen niet kunnen gebeuren!" Wim dacht even na voor hij zei "Dat heb ik ook wel eens gedacht, maar ineens besefte ik, dat het mensen zijn, die het doen: niet God!” Dat ik daar nu nooit aan had gedacht! Bij thuiskomst liep ik meteen naar moeder toe met: "Ik ga tóch maar naar de belijdeniscatechisatie!"

WONDER

Voor Wim zelf was dit gezichtspunt niet voldoende; hij zei: "Alleen als ik een wonder meemaak zal ik geloven" Hij kreeg zijn wonder, in de gedaante van Trijntje Nauta uit Renkum, die hem zag in het politiebureau te Rotterdam, na zijn arrestatie in 1943 en dat meteen doorgaf.

GOEDE DUITSERS

Ja, gedurende de bezetting werd Wim opgepakt, zwaar mishandeld (waarbij hij toch niets en niemand verraadde) en tot een jaar concentra-tiekamp werd veroordeeld. Hij kwam er levend doorheen en in april 1945 werd het gezin herenigd. Al die tijd hadden we aan bijna niets anders kunnen denken, Moeder, Johan en ik waren toen in Ede geëvacueerd en de eerste dagen kwamen we niet uitgepraat over alles, wat we hadden beleefd. Op een moment zei Wim: "Wat haten jullie de Duitsers!”. “ Jij dan niet?”. “Nee, ik ben verraden en opgepakt door Nederlanders terwijl verscheidene Duitsers me hebben geholpen. Sommige hebben zelfs hun leven voor me gewaagd. En élk volk heeft zijn goede en slechte mensen" Deze mening gaf ons veel te denken!

OVERGROOTOUDERS

In 2006 belde Wim me op: TRIJNIE EN IK ZIJN OVERGROOTOUDERS GEWORDEN!!! Bij Mila en Michel was namelijk Joshua geboren, wat een gebeurtenis!

WIJS MENS

Een campinggast zei: "Mijnheer Snoek, u bent een wijs mens!” Wim legde meteen uit, dat dat maar zo leek, omdat hij al zoveel had meegemaakt. Toch was het prettig om te horen dat hij met al die ervaringen blijkbaar iets had gedaan.

In 1948 trouwden Wim en Trijnie; op 14 december 1971 verlieten ze samen Renkum, waar Wim toen 45 jaar had gewoond. Ze begonnen een totaal ander leven: ze zetten camping SI-ES-AN in Balkbrug voort. Dit jaar zal dat dus 40 jaar geleden zijn: waard om te gedenken!

Inmiddels hebben Han en Henny de camping overgenomen - en denken zelf ook alweer over opvolgers!

Nog een herinnering aan Wim (juni 2011)

THUIS

Als jochie van ca. 7 jaar was Wim erg ziek geweest, had ook in het ziekenhuis gelegen. Om na thuiskomst aan te sterken mocht hij een poosje logeren bij opa en de tantes in Ede. Eindelijk terug in Renkum bracht moeder hem ’s avonds naar bed en vroeg:

       “Ben je blij, dat je weer thuis bent?”

Wim antwoordde: “Ik ben blij dat ik een thuis heb!”

***************

Wim heeft de  tekst van Rie gezien

en vond hem goed.