02-05 Anekdotes uit de wijk
Zelfstandig
Een niet meer zo jonge vrouw (of mag ik haar bejaard noemen? Ze is 98...) belde naar de thuiszorg met een verzoek om haar te leren steunkousen uit te trekken. Ik mag er heen. Dat wordt genieten.
Nee, ze wil niet elke avond hulp. Tenslotte gaat ze nog af en toe naar een concert of een lezing. Ik noem haar bij mezelf mevrouw de Jonge.
De ogen zijn slecht, maar ze hoort nog goed en haar verstand heeft haar beslist nog niet in de steek gelaten. Telefonische klusjes regelt ze allemaal zelf.
“Ik wil nog graag honderd worden hoor” vertelt ze.
“Mijn Oma wordt dit jaar 100, dus het kan u ook wel lukken”
“Hoe is het met je oma, woont ze nog zelfstandig?”
“Ja hoor, wel met hulp van de buurvrouw. Maar ze vindt het vervelend, dat ze een rollator nodig heeft”
Daarop begint mevrouw de Jonge bulderend te lachen.
“Dan is het vast een leuk mens. Laat ze maar een keer bij me op bezoek komen”
En de steunkousen? Het lukte haar inderdaad ze zelf uit te trekken, met het door mij aangeboden hulpmiddel. De kousen deden haar echter zoveel pijn, dat ze besloot deze niet meer aan te trekken. Het overleg hierover met de huisarts leverde haar een verwijzing naar de fysiotherapeut op...
Anno 2018 wordt standaard geprobeerd om zorgvragers te leren zelf hun steunkousen aan en / of uit te doen. ‘Vroeger’ was dat minder gebruikelijk, een zorgvraag bracht namelijk geld in het laatje … bij de thuiszorgorganisatie. Er werd natuurlijk toch wel geprobeerd of cliënten het zelf konden leren, maar minder structureel dan nu.
Wonder
Er kwam een aanvraag binnen voor een huisbezoek. Ik belde de collega voor meer informatie: mijnheer kon niet meer staan en had last van zijn schouders. De hulpverleners en mantelzorgers gingen door hun rug. Graag zo snel mogelijk een tillift.
Het huisje was klein en eivol. Het bed stond in de zitkamer. Mijnheer hing in zijn pyjama in een stoel. Sinds zijn vrouw vier weken geleden overleed, was hij ziek en kon hij niets meer. Zijn schouders deden zeer, omdat hij aan zijn armen uit bed getrokken werd, vertelde hij. Op eigen kracht gaan zitten en uit bed komen lukte niet meer.
Ik liet mijnheer en de aanwezige buurvrouw zien dat helpers
niet zo aan zijn armen behoefden te trekken als ze de elektrische ruggensteun van het bed gebruikten (door deze omhoog te doen voor het uit bed gaan).
Omdat mijnheer niet kon staan, beloofde ik een tillift aan te vragen. Op dit moment moest dat wel, want het uit bed gaan was nu te moeilijk voor mijnheer, de mantelzorg en de hulpverleners. Gelukkig zag mijnheer dat zelf ook in. De buurvrouw zou proberen ruimte voor de tillift te maken naast het bed. Ik beloofde na het weekend terug te komen om te zien of er nog instructie nodig was.
Later op de dag belde ik met de verantwoordelijke collega. Ze beloofde om de depressieve klachten van mijnheer met hem te bespreken en eventueel ook met de huisarts.
Dinsdag zat mijnheer rechtop en aangekleed in zijn stoel. Hij leek een ander mens. De tillift zou vandaag weer opgehaald worden! De ruggensteun van het bed werd nu gebruikt om hem tot zit te brengen en hij kon ook weer staan. “Ik kan nu eenmaal niet blijven treuren, ik moet toch verder. En die lift hoef ik niet!”
Ik reageerde blij verrast: `
“Gunst, zo snel heb ik een lift nog nooit zien werken”.
“Die lift heeft er niets mee te maken, hoor! Die is helemaal niet gebruikt!' antwoordde hij..
Ik kreeg een knipoog van de aanwezige huishoudelijke hulp en dacht er het mijne van.
Ouder worden
Wie kent ze niet, de cliënten, die vragen of je getrouwd bent en of je kinderen hebt.
Als ik vertelde dat ik getrouwd was, maar geen kinderen had, kwam heel vaak het antwoord: “O, die komen nog wel”
Zelfs toen de kans hierop absoluut nul procent was geworden (en ik 44 - 45 jaar) kreeg ik af en toe nog dat antwoord.
De laatste vier tot vijf jaar hoor ik die belofte niet meer. Ik ben daar in hun ogen zichtbaar te oud voor geworden.
Onlangs vroeg een cliënt of ik nog wat leuks had gedaan op mijn vrije dag (het was half augustus). Ik vertelde enthousiast over een leuke fietstocht; “Ik heb veel vogels gezien, ook vier ooievaars!”
Waarop de cliënt semi-geschokt uitriep: “Ria, op jouw leeftijd!”
Tja, je kunt op verschillende manieren ouder worden...
Sfeer
Kwart voor acht in de ochtend. Buiten is het pikkedonker.
Maar gelukkig is het droog en niet glad.
Hier en daar geeft een straatlamp wat licht, bij sommige huizen branden lichtjes.
De Islamitische bakkerij is helder verlicht; vroege klanten kopen hun ontbijt.
Verder is er niemand op straat. Ja toch: nog een fietser...
Heb ik een masochistische hobby of zo? Nee, ik heb gewoon dienst, op tweede kerstdag.
Verschillende werelden (1)
Mijn nieuwe werk-jas is heerlijk warm en klam van het angstzweet, na een gladde ochtend.
Omdat mijn laatste cliënt vlakbij het hoofdkantoor woont, fiets ik daarheen om te lunchen en een telefoontje te plegen.
In de ruimte naast me hoor ik iemand juichen: “Het sneeuwt - wat gaaf!”
“Je bent zeker met de auto” vraag ik de blije collega
“Inderdaad...” antwoordt ze
Ik haast me naar huis, voor sneeuw de wegen NOG gladder maakt
Verschillende werelden (2)
- Bevalt je nieuwe jas?
- Ja heerlijk; ik moet alleen nog zoeken naar een goede plek voor mijn muts
- een muts? Je hebt toch een capuchon?
- Heb jij wel eens gefietst met een capuchon op het hoofd?
Tja, als je nooit fietst weet je niet hoe gevaarlijk / lastig zo’n ding is.
Voor de poes
“Ria, mijn bilnaad jeukt zo; heb je daar iets voor?”
“U zou de calendula zalf kunnen proberen, die daar ligt”
“Calendula? Jo, die heb ik van de dierenarts gekregen - voor de poes!”
Ze pakte het doosje op en las de kleine lettertjes.
“Misschien heb je toch wel gelijk, de poes heeft het ook tegen jeuk gekregen; ik moet het op haar eczeem smeren”
Ondanks ruim dertig jaar in de verpleging, smeerde ik voor het eerst een zalf op voorschrift van de dierenarts.