Kou lijden

3 januari 2003. Ik was al een tijdje wakker. Hoe laat zou het zijn? De elektrische wekker gaf geen tijd aan. Stroomstoring! In het donker een zaklamp opgezocht. Vijf voor zeven. Opstaan dus!

Bij kaarslicht ontbeten en toen snel de wijk in. Bij al mijn  patiënten brandde gewoon het licht. Hoera. Maar toen ik ‘s middags om half een thuis kwam was er bij ons nog steeds geen licht. De verwarming deed het ook niet.

Bij mijn vriendin van 82 in hetzelfde flat bracht ik warme koffie. Zij had alleen een elektrisch kookplaatje, wij een gasfornuis.

Om half twee ging het licht aan: hoera! De stroom kwam van een noodaggregaat, dat buiten stond te brommen. Maar de centrale verwarming voelde nog steeds ijzig koud.

Om vier uur ging ik weer bij mijn vriendin kijken: zij had nog steeds geen elektriciteit! Ik voorzag haar van een thermosfles heet water voor thee, en later van een warme trui en waxinelichtjes. Ze kon niet bij ons komen, want ze kon nauwelijks lopen en de lift deed het niet. Ze was blij met ons telefoontoestel (wij hadden er twee), want haar telefoon-met-oplader had geen stroom gekregen en deed het niet.

Tegen half zes had ik een trainingsbroek onder mijn lange broek aan en rilde ik in mijn warme trui. Had ik die ook maar eerder aan moeten doen.

Even later belde mijn vriendin: ze had weer licht, ik hoefde geen koffie te brengen. Kort daarna deed onze cv zijn naam weer eer aan en verwarmde het huis. NUON had een tweede aggregaat neergezet, en zolang dat het deed, zouden wij het weer warm krijgen.

Wat dacht ik die dag vaak aan de mensen die dakloos zijn en nooit een kachel aan kunnen doen. En de dreigende overstroming in Limburg was toch veel erger...

Een medebewoonster klaagde, dat haar tv het nog steeds niet deed: hoe moest zij nu de dag doorkomen? Toen was ik voor het eerst blij dat het zo donker was in het trappenhuis: als ik haar weer tegenkom, herken ik haar vast niet en ik wil haar ook niet herkennen.

Bonbons (tekst van Joke Sutterland)

"Team Bernhardkade in Leiden, daar kon je geen chocola van maken".

Maar nu is het ‘het bonbonnetje van Groot-Rijnland’

Dat kwam zo:

Lieke van Bennekom was de informele teambuilder van ons  team. Toen zij in 2003 STGR  verliet om praktijkverpleegkundige te worden bij drie huisartsen in Alphen, kwamen we op het idee, om haar afscheid te markeren met een workshop.

Maar hoe, wat en waar?

Mijn neef heeft een banketbakkerij/chocolaterie in Sassenheim en was bereid om voor ons een  workshop “bonbons maken” te houden. Het was de eerste keer, dat hij dat organiseerde. Hij heeft het speciaal voor ons opgezet.

Wij waren enthousiast. Planner Vivienne Ouwersloot toonde weer haar waarde en het belang van een centraal planbureau, door alle collega's die mee wilden doen 'uit te plannen'. Het werd een leerzame en gezellige middag.

Tijdens de workshop bleek, hoe belangrijk het is om je goed te concentreren op hetgeen je bezig bent en dat dit kan, ondanks de gezellige drukte om je heen.

Bewondering kregen we voor de vakman, want onze zelf gemaakte producten waren niet geschikt voor de verkoop. Dat was in ons voordeel, want we mochten alles meenemen!

Opvallend was, hoe graag wij ‘plegen’ steeds onze handen wilden wassen. Hier was dit volstrekt verboden, want er mag beslist geen water in de chocola terechtkomen: dan wordt ze onbewerkbaar!

Daarom moet je gesmolten chocola dus zo nodig verdunnen met room, niet met melk! ‘t Is maar een weet!  Omdat we onze handen niet mochten wassen likten we ze af: wel  lekker... maar niet fris!

De banketbakker kon echter ook iets van de thuiszorg leren, want zijn werkhouding was niet conform de Arbo-normen. Dus heeft onze tilconsulente Ria Snoek hem voorzien van de nodige adviezen. Op zijn beurt gaf hij Ria de opdracht een paashaasvorm van een meter lengte te vullen, waarbij zij zelf op een juiste houding moest blijven letten. Een onmogelijke opdracht, omdat de werkbanken niet in hoogte verstelbaar waren! Dat kun je op de door ons gemaakte foto’s goed zien.

Kortom: het was niet alleen een leuke wijze van afscheid nemen van een collega, maar het kwam ook ten goede aan onze collegiale samenwerking! Het werd een speelse vorm van teambuilding.

Namens team Bernhardkade in Leiden,

 Joke Sutterland

Een paar thuiszorg ervaringen

Wekenlang maakte ik niets mee dat tot opschrijven noodde - maar nu vonden kort achter elkaar drie gebeurtenissen plaats die het vertellen waard zijn.

Geraamte

Handtekening

De heer B heeft kanker. Ik bezoek hem omdat een zitkussen is aangevraagd. Als ik binnen ben blijkt hij veel zieker dan ik verwachtte. De huisarts is al gealarmeerd en komt kort na mij binnen. Na overleg vraagt ze of ik wil regelen dat mijnheer Durogesic pleisters opgeplakt krijgt. Ik geef de vraag door aan de planning, vul een CIZ*-aanvraag in voor een verpleegkundige indicatie en laat deze door mijnheer ondertekenen.

Een week later blijkt hij een blaasontsteking te hebben en vraagt de huisarts aan mij of ik kan zorgen dat zijn blaas elke dag gespoeld wordt.

Ik vul dus opnieuw een CIZ* formulier in en vraag mijnheer weer om een handtekening.

“Weer een handtekening? Als ik zo vaak moet ondertekenen ga ik vast gauw dood!”. Gelukkig lachte mijnheer erbij, maar ik vrees dat hij gelijk had..

* CIZ: Centrum Indicatie Zorg.

Niet waterbestendig