02-04 Anekdotes uit de Wijk
Muis met pootjes?
In de zitkamer verzorg ik de wonden van mijnheer en zwachtel zijn benen. Alle tijd om ook te luisteren naar de verhalen over zijn afnemende conditie.
“Wat hoor ik toch?” vraagt hij opeens. Ik hoor dat zijn dochter in de keuken staat af te wassen en mee zingt met de radio. Zachtjes begin ik mee te neuriën: “Ik zag een muis! Waar? Daar op de trap! Waar op de trap? Nou daar! En kleine muis met po-o-o-tjes...”.
Pootjes? Pootjes? Nee toch? Verstond ik dat goed? Maar bij het volgende refrein hoor ik het weer: “... een kleine muis met po-o-o-tjes...”
Mijnheer en ik schieten in de lach. “Hee Stien... die muis heeft meer dan pootjes - hij heeft klompjes aan!”
Ze keek even verbaasd, maar toen lagen we alle drie in en deuk.
Wat kan thuiszorg toch leuk zijn!
Natte muis
Als tilconsulent krijg je soms echt leuke e-mails. Onderstaande mail stuur ik jullie toe - met toestemming van de schrijver (de inhoud is een ietsje veranderd, om de herkenbaarheid te verminderen). Veel groeten, Ria Snoek
Beste Ria,
Ik heb vandaag tijd om even naar mijn mails te kijken.
Ik reageer naar aanleiding van jouw mail over de bewuste cliënt. Ik had gisteren tussen 17.00 en 18.00 oz\pa* en wie gaat er alarmeren? Je mag drie keer raden! Ik ga daar naar toe en wat zie ik? Een natte muis onder het bed. Heel vervelend maar hier had ik helemaal niet op gerekend. Lang verhaal kort maken: Onze cliënt was buiten, het regende, hij was nat geworden en wilde graag naar huis en de rest van zijn dagelijkse werkzaamheden hervatten. Hij probeerde – voor de zoveelste keer - via zijn stoel naar zijn bed te klimmen, maar helaas kwam hij weer per ongeluk onder zijn bed terecht. Ik vroeg wat hij onder zijn bed deed. Hij antwoordde "Ik kijk naar mijn bed of alles goed is"?!
Nadat ik hem met pijn en moeite alleen in zijn bed had getild, hij woog bijna 200 kilo met zijn natte kleren aan, vertelde hij mij dat er een tillift in de ander kamer was. Ik vroeg hem, of hij dat niet iets eerder had kunnen vertellen. Hij antwoordde: "Ik was het vergeten en ik wist niet dat je hem nodig had".
Intussen was ik zelf ook een natte muis geworden; zweet druppelde over mijn hoofd heen.
En zo sluit ik mijn vruchtbare uur oz\pa werkdag af. Is dat niet geweldig?
Prettig weekend! Max
*(Oz\pa betekent ongeplande zorg\persoonlijke alarmering)
Gehandicapt?
In een eivolle keuken zat mijnheer aan tafel. Ik kwam voor de ADL. Wassen van het bovenlichaam was geen probleem, het 'middenstuk' ging ook wel. Want mijnheer kan staan. Maar daarna de voeten...
Mijn knieën willen niet meer hurken en knielen, want het vele knielen van vroeger heeft voor slijtage gezorgd. Als ik op een stoel bleef zitten, stootten mijn knieën tegen de tafelpoten. Zelf dwars zitten, zodat ik wat meer ruimte kreeg, wilde mijnheer niet. “Je collega’s doen het ook altijd terwijl ik hier zit. Niemand heeft ooit geklaagd over te weinig ruimte."
Dus moest ik hurken en in een gedraaide houding werken. Met wat pijn en moeite werden ook de voeten van mijnheer gewassen en afgedroogd. Het was niet volgens de groene regels*, maar ik wist zo gauw geen andere oplossing. Ik noteerde het probleem in het zorgdossier. We zijn tenslotte verplicht om volgens de groene regels te werken. (anders wordt het L.VT*-certificaat van STGR* niet verlengd!).
Twee weken later kwam ik weer. Ik werd meteen herkend. “Zijn jullie dan allemaal gehandicapt?" vroeg mijnheer direct. “Jij hebt slechte knieën, je collega van vorige week had last van haar armen.”
Blijkbaar toch nog iemand die de keuken te krap vond.
lk hoop dat de eerst verantwoordelijke collega er gauw wat aan doet. ik zal haar dat zeker vragen.
Al die gehandicapte werknemers moeten mijnheer namelijk toch helpen met wassen, en dankzij de groene praktijkregels zal de zorg in de (nabije?) toekomst minder gehandicapte hulpverleners tellen!
* LVT – Landelijke Vereniging Thuiszorg
* STGR – Stichting Thuiszorg Groot Rijnland (voorloper van Activite)
* Groene Praktijk regels – Regels om veilig te kunnen werken.
Dementie
Van mijn tante kreeg ik een boekje met gedichten. De schrijfster noemde het zelf:
“gedachten, die ik opschreef naar aanleiding van het contact met demente bejaarden tijdens mijn vrijwilligerswerk op een psycho-geriatrische afdeling van een verpleeghuis”.
Deze schrijfster, Els de Bruijn, is zelf wijkverpleegkundige geweest. Vind ik de gedichtjes daarom zo herkenbaar? Of komt dat omdat mijn moeder na diverse CVA’s niet meer kon praten? Je moet het dan toch hebben van hoe iemand kijkt, van de blik in de ogen...
Els vond het meteen goed, toen ik haar vroeg of ik deze “gedachten” mocht delen met de lezers van ‘Onder de Loep’.
Op bezoek
Je hoofd draai je nu af van het raam.
Je lippen prevelen zacht mijn naam.
Je ogen zoeken waar ik ben.
Je oren hoorden al mijn stem.
Je armen sla je om me heen.
Je vingers strelen me één voor één.
Je mond kust me nu heel zacht.
Je hart heeft zó op mij gewacht.
Ik zie
weer vrede in je ogen.
Ik hoor
je stem, weer opgetogen.
Ik voel dat je
van blijdschap beeft.
Ik weet
wat een vreugde dit je geeft.
Ik kijk
verdrietig naar die ene traan.
Die ik bij vertrek steeds in je ogen zie staan.
Stopwatsch?
Op een vrijdagochtend stond ik gepland in een mij onbekende wijk.
Ik belde aan bij de eerste cliënt. De deur ging op een kier:
“U bent Judith niet!”
“Dat klopt mevrouw, ik heet Ria”
“Is Judith ziek?”
“Dat weet ik niet mevrouw. Ik meen dat ze vrij heeft”
“Ken je mij?”
“Nee mevrouw, maar ik weet wel dat ik uw bloedsuiker moet prikken.”
Door dit antwoord was mevrouw blijkbaar genoeg gerustgesteld. De deur zwaaide open, en: “Ik ben gisteren toch zo gevallen!”
Het ijs was gebroken, ik mocht de bloedsuiker bepalen, haar knieën verbinden (meestal heb ik een kleine EHBO voorraad bij me) en verbandmaterialen bestellen bij de huisarts.
Nadat ik hulp geregeld had voor het verbinden op zaterdag en zondag vertrok ik weer.
Ik liep een half uur achter op mijn schema, maar dat gaf de rest van de ochtend geen grote problemen. Het valt heus wel mee, met die zogenaamde stopwatch zorg!